Wie ben je nog als je lijf het niet meer doet? Wat blijft er over? Niet meer wat je doet bepaalt wie je bent. Dat is illusie nummer 1 die omvalt.
Maar beperkt voor mijn kinderen kunnen zorgen, voelde als falen. Een ander ons huis laten schoonmaken ... ook. Liggend op een matras een boekje voorlezen? Dat ging. En toekijken hoe papa de kids in bad deed ook. Toekijken hoe een ander met jouw kinderen in de sneeuw speelde. Tja dat leerde mij dankbaar zijn. Wat een voorrecht dat er een oma, tantes en vriendinnen om ons heen waren. Een Corry. Die bereid waren hun liefdevolle hulp aan te bieden en een grote hobbel hulp aan te nemen.
Maar ik? Wie was ik?
Hoe dacht ik over mezelf? Hoe lang gaat dit duren? Na de revalidatie ontmoette ik iemand in de sportschool die al 5 jaar bekkeninstabiliteit had. "Vijf jaar dat is vreselijk", dacht ik. Ik vond het zo erg voor die ander. Maar die 5 jaar bereikte ik ook en nog 3x 5 jaar.
Ik leerde wel dat het oké was, zonder dat ik voldeed aan "hoe andere moeders het deden".
Ik mocht ZIJN. Door God geliefd, gewild, gezegend. Ik las de woorden van Henri Nouwen en deze drongen diep in mijn hart.
"Hij zal vol blijdschap zijn, verheugd over jou, in zijn liefde zal Hij je rust brengen, in Zijn vreugde zal Hij over je jubelen", staat er in de bijbel.
Dankbaarheid is de meest vruchtbare manier om je te doen beseffen dat je door God gekozen bent (H.Nouwen).
Hij leert zijn kinderen om voluit - MET OPEN ARMEN - te leven.
"Ik heb je altijd liefgehad, mijn liefde zal je altijd vergezellen".
ALS DIT WORTEL SCHIET,
KUN JE STORMEN TROTSEREN!!
Reactie plaatsen
Reacties